Południowy kraniec naszego kraju wyznaczają wyniosłe górskie szczyty. Zarówno karpackie jak i sudeckie masywy od wielu lat przyciągają żądnych kontaktu z nieskalaną przyrodą wędrowców. Odnajdują oni w górach wszystko co czyni ich życie głębszym: bezkresne przestrzenie widziane ze szczytów, potoki grzmiące na dnie głębokich dolin, odwieczne skały spoglądające ze stromych urwisk, czy wreszcie szumiące z wiatrem drzewa wciskające się swoimi korzeniami w skalne szczeliny.

Wśród gór szczególną uwagę przyciągają te, których wysoko wznoszące się szczyty widoczne są z wielu kilometrów. Do tych majestatycznych olbrzymów zaliczają się przede wszystkim Tatry i Babia Góra. Babia Góra jest najwyższą, poza Tatrami, górą w Polsce. Jej szczyt, zwany Diablakiem, góruje nad otaczającymi wzniesieniami. Podziwiając panoramę północnego stoku od strony wsi Zawoja łatwo odgadnąć dlaczego mieszkańcy tych okolic nazywają ją z szacunkiem Królową Beskidów. Od ponad stu lat Babia Góra przyciąga także przyrodników, którzy eksplorując jej stoki poznają tajniki beskidzkich lasów i hal. Niepospolite walory przyrodnicze sprawiły, że praktycznie od samego początku naukowej aktywności pojawiła się idea objęcia masywu ochroną.

W roku 1928 pod szczytowe partie Babiej Góry po stronie południowej zostały objęte gospodarką rezerwatową. Cztery lata później, staraniem wybitnego polskiego przyrodnika profesora Władysława Szafera, Polska Akademia Umiejętności podjęła decyzję o utworzeniu na własnych gruntach rezerwatu. Obydwa obiekty zajmowały w reglu górnym, piętrze kosodrzewiny i alpejskim łączną powierzchnię 1054 ha. Blisko ćwierć wieku musiało jednak upłynąć by 30 października 1954 roku utworzono na Babiej Górze park narodowy. Początkowo niewielki, zajmujący zaledwie 1703,70 ha Babiogórski Park Narodowy powołano celem ochrony najcenniejszych przyrodniczo partii polskich Beskidów wraz z modelowo wręcz wykształconym układem pięter klimatyczno-roślinnych, lasami o wysokim stopniu naturalności, przyrodą alpejską szczytowych partii Babiej Góry oraz wieloma rzadkimi gatunkami roślin i zwierząt.

Od samego początku istnienia Parku wiadomo było, że mała powierzchnia niezwykle utrudni ochronę babiogórskiej przyrody. Istotne było także to, że w granicach obszaru chronionego nie wszystkie babiogórskie siedliska były reprezentowane. Praktycznie cały regiel dolny nie został włączony do Parku. Fakty te mobilizowały naukowców i administrację Parku do starań o powiększenie Babiogórskiego Parku Narodowego, przez lata podejmowane przez naukowców i administrację Parku. Zostały one uwieńczone sukcesem w 1997 roku kiedy to rozporządzeniem Rady Ministrów powiększono obszar chroniony do 3391,55 ha. Pozwoliło to na objęcie ochroną większości masywu Babiej Góry po stronie polskiej. Jednocześnie utworzono otulinę Parku o powierzchni 8437 ha. Pomimo że otulina zlokalizowana jest prawie w całości po południowej stronie Babiej Góry pełni ona rolę strefy buforowej względem obszaru Parku.

Babia Góra to nie tylko park narodowy. Jej wartość dostrzeżona została także przez instytucje i organizacje międzynarodowe. Oznacza to, że znalazła się ona w pierwszej grupie pięćdziesięciu siedmiu obszarów uznanych przez biuro UNESCO MaB za unikatowe w skali globu pod względem walorów przyrodniczych, długiej historii ochrony oraz intensywnie prowadzonych badań naukowych. Rezerwat biosfery powiększony został w 2001 roku, obecnie obejmuje cały teren Parku oraz jego otuliny.